W kontekście eksperymentu Bazijewa polegającego na pomiarze prędkości rozprzestrzeniania się promieni monochromatycznych (eksperyment z 2008 r.)
Nie każdy czytelnik zorientuje się od razu na czym polegają kłamstwa profesjonalnych manipulatorów, więc jestem zmuszony w kolejnej notce zająć się ich demaskowaniem.
Do grona propfesjonalnych kłamców rasy "bura suka" dołączył profesjonalny kłamca "deda" rozpowszechniając informację o tym, że ja siebie pozycjonuję jako Doradca (prezydenta Dudy).
Widocznie facet ma aberrację nowohucką i nie jest w stanie przeczytać nawet nagłówka bloga (Fot.1.). A napisano tam, że jestem Doradcą Prezydenta Polski, czyli tego, który nie istnieje w przyrodzie.
Ograniczona nowohucka bladź, czyli "robakks" vel glista dwuodbytowa, znowu błysnął swoją debilną eurydycją na temat aberracji chromatycznej:
#w Wikipedii nie napisali, że są dwa rodzaje aberracji chromatycznej: poprzeczna i podłużna,a skoro tego nie wie - to nie wie jaki jest wpływ tej aberracji na "przesunięcie promieni monochromatycznych docierających do kliszy fotograficznej względem pionowej osi kontrolnej."
Myśli tak:
"skoro zastosowałem jakiś tam filtr to aberracji nie ma" i za Chiny nie zrozumie, że zastosowanie filtru nie wpływa na załamanie światła "monochromatycznego" w szkle soczewki i nie wpływa na punkt w którym promienie jednobarwne się przecinają.#
Zajmijmy się pierwszym kłamstwem, czyli twierdzeniem, że w Wikipedii nie napisali o tym, że są dwa rodzaje aberracji chromatycznej.
Każdy uczeń szkoły podstawowej położonej w innym mieście niż Nowa Huta, w której to Nowej Hucie kształcą takich mudaków jak "robakks", po odszukaniu w Wikipedii hasła "Aberracja chromatyczna", zajrzy do znajdującego się tam hasła "Aberracja sferyczna". W tym ostatnim haśle znajdzie odsyłacz do "aberracji optycznych", a w tym haśle przeczyta o tym, że:
#Wadami zaliczanymi do aberracji są:
- aberracja chromatyczna, która może być:
1. wzdłużna (osiowa)
2. poprzeczna (lateralna)#(Fot.4)
Czego natomiast nie ma w Wikipedii? Nie ma hasła "aberracja monochromatyczna" (Fot.2) i dlatego debil nowohucki upiera się przy wciskaniu czytelnikom kitu, że aberacja chromatyczna odgrywa jakąkolwiek rolę w eksperymencie Bazijewa.
Jeśli jakkakolwiek aberracja odgrywałaby jakąkolwiek rolę w tym eksperymencie, to byłaby to właśnie aberracja monochromatyczna, ale ... ona mogłaby wpłynąć na ostrość obrazu, a my w tym eksperymencie nie mamy do czynienia z obrazem.
Jak już jesteśmy przy zagadnieniu aberracji, to pozwolę sobie przybliżyć czytelnikom to zagadnienie.
Aberracja optyczna to wada układu optycznego (pojedynczej soczewki lub obiektywu) polegająca na zniekształceniu uzyskanego obrazu, pogorszeniu ostrości lub niepożądanych zmianach chromatycznych.
Aberracje możemy podzielić na dwie grupy: aberracje monochromatyczne oraz aberracje chromatyczne. Pierwsze dotyczą układów, przez które przechodzi światło o dobrze określonej długości fali, drugie – układów dyspersyjnych ze względu na długość fali, przez które przechodzi światło będące mieszaniną różnych barw.
Aberracja chromatyczna to wada optyczna przejawiająca się różnym miejscem ogniskowania się promieni o różnej długości fali.
Aberacje monochromatyczne – obejmują wszelkie wady optyczne układów zwierciadlanych oraz refraktorów, dla których nie zachodzi rozszczepienie światła:
- pochylenie (niewłaściwy montaż zwierciadeł lub soczewek);
- defocus (brak ostrości);
- aberracja sferyczna;
- koma;
- astygmatyzm;
- krzywizna pola (powierzchnia Petzwala);
- dystorsja (zakrzywienie) pola.
Wróćmy jeszcze raz do naszego eksperymentu (Fot.3). Analiza, którą przedstawię poniżej pozwoli czytelnikom samodzielnie dojść do wniosku, czy jakakolwiek aberracja lub brak wielokrotnej kalibracji miały wpływ na osiągnięte wyniki.
1. Długość drogi, jaką przebywał promień między źrodłem światła (S) a ekranem (A1) wynosiła ponad 89 m! O wpływie jakiej aberracji na te promienie, które dotarły do otworu po obiektywie można mówić?!
2. Prędkość obrotowa lustra podwójnego (A) – ok. 214 obr/sek
3. Droga promieni od lustra podwójnego (A) do ekranu (A1) – 7,20 m
4. Promienie po pokonaniu trasy ponad 89 m trafiają do otworu po obiektywie o średnicy 39 mm.
5. Czas ekspozycji jednego pomiaru wynosił ponad 2,5 godziny
Zwracam uwagę czytelników na to, że wszystkie treki badanych promieni zmieściły się w 39-cio milimetrowym otworze w korpusie aparatu fotograficznego.
Nikt nie broni "specjalistom-krytykantom" obliczyć czas, w jakim promień pokonuje drogę 39 milimetrów w postaci "zajączka".
I najważniejsze:
1. Nigdy nie wymagaliśmy, ani nie wymagamy powtórzenia tego eksperymentu.
2. Każdy chętny (nawet plamiste bure suki i bladzie nowohuckie), lub zespół eksperymentatorów może zaprojektować swój układ do przeprowadzenia podobnego eksperymentu z uwzględnieniem fundamentalnego pryncypu: źródłem światła ma być lampa rtęciowa lub ksenonowa, ze spektrum promieniowania którego wydziela się wąskie pasma promieniowania w zakresie światła widzialnego.
