Wprowadzenie

Odkrycie elektrino na drodze teoretycznej nie jest czymś zaskakującym, bo chociaż fizyka jest nauką eksperymentalną, to właśnie na tej drodze dokonano wielu odkryć w tej nauce.

Żeby daleko nie szukać przypomnę historię odkrycia neutrino, cząstki, która o mały włos nie wywołała rewolucji w nauce. Pod koniec XIX w. rozpoczęła się, trwająca do dziś, epopeja badań nad budową jądra atomu (oczywiście atom nie ma jądra, ale czym by się dziecko nie cieszyło).

Brak wiedzy dotyczący niektórych procesów, spowodował wiele problemów z wyjaśnieniem rozpadu beta, co w konsekwencji doprowadziło nawet do tego, że jeden z filarów ówczesnej nauki, Niels Bohr, zanegował zasadę zachowania energii.

Neutrino zostało przepowiedziane teoretycznie przez Wolfganga Pauliego, ale doczekało się eksperymentalnego potwierdzenia dopiero ponad dwadzieścia lat później. Eksperyment, który dowiódł istnienia owej"nieuchwytnej" cząstki został przeprowadzony przez Ferederica Reinesa i Clyde'a Cowana.

Własności neutrin były badane od momentu ich pierwszej obserwacji w latach 50-tych. Właściwie nawet przed eksperymentalnym potwierdzeniem ich istnienia, fizycy zajmujący się teorią próbowali zamknąć owe cząstki w równaniach matematycznych i znaleźć wszystkie ich istotne cechy.

Nie powinno więc budzić zdziwienia, że odkrywca elektrino, Dżabrail Bazijew również starał się ustalić podstawowe cechy tej cząstki, a pierwszym rzędzie masę i ładunek.

Masa elektrino wyznaczona teoretycznie wynosi6,8557572*10^-36 kg

Porównajmy tą masę z masą neutrina wyznaczaną na drodze wielu eksperymentów prowadzonych na przestrzeni lat 80/90 zeszłego wieku:

1980 r.

Moskwa -46,349573*0^-36

Lata 1985-90

Zurich -27,453208*10-36

Los Alamos -22,28348*10^-36

Tokio -19,609435*10^-36

Biorąc pod uwagę niedokładność metod badawczych można z dużą wiarygodnością twierdzić, że cząstki sugerowanej przez Pauliego (neutrino – neutralna cząstka nie przenosząca ładunku) nie ma w Przyrodzie. Jej miejsce zajmie elektrino, cząstka posiadająca skończona masę i przenosząca ładunek dodatni.

Dżabrail Bazijew jest niezależnym badaczem Przyrody pozbawionym tych możliwości jakie mają badacze pracujący w strukturach naukowo-badawczych, dlatego o swoim odkryciu poinformował w 1982 r. Prezydium Rosyjskiej Akademii Nauk, czyli tą organizację, która została powołana do życia przez cara Piotra I w celu udzielania wsparcia w takich sytuacji i kontynuowania badań nad takimi odkryciami.

Jednak Rosyjska Akademia Nauk cofnęła te materiały, jako nieprzydatne naukowo. Kiedyś wydawało mi się to dziwne (wręcz dzikie), ale jak zobaczyłem zachowanie polskiego, belwederskiego profesora fizyki, który zanegował eksperyment Bazijewa tylko dlatego, że nie podobało mu się sformułowanie używane przez 99% wykształconych ludzi na świecie (rozwiązanie funkcji), to zrozumiałem, dlaczego ten samotny badacz poświęcił kilkanaście ostatnich lat swojego życia na zdobycie środków, które umożliwiły mu przeprowadzenie niektórych, z zaproponowanych przez siebie eksperymentów sprawdzających jego teorie.

Tematowi eksperymentów sprawdzających teorię Bazijewa poświęcił autor rozdział 42 swojej książki "Podstawy zunifikowanej fizyki", wydanej w wydawnictwie "Pedagogika", Moskwa, 1994 r., oraz książkę "Ładunek i masa fotonu" wydanej w wydawnictwie "Pedagogika", Moskwa, 2001 r., w której opisał eksperyment dokazujący, że światło jest nosicielem masy i dodatniego ładunku.

W następnej notce zajmę się omówieniem przeprowadzonych już eksperymentów, po to, żeby jednoznacznie pokazać iż sugerowana przez Bazijewa cząstka, będąca antypodem elektronu jest rzeczywistym fizycznym obiektem.