W notce "Litość litości nierówna" omówiłem przebieg eksperymentu polegającego na oddziaływaniu pola magnetycznego na ampuły z wodą. W tej notce przeprowadzę dyskusję otrzymanych rezultatów i przedstawię wnioski.
Dyskusja otrzymanych rezultatów
Zacząć należy od tego, że klasyczna fizyka jest całkowicie bezsilna przy próbie tłumaczenia otrzymanych rezultatów!
W związku z tym, będziemy musieli korzystać z wielu ustaleń nowej fizycznej teorii rzeczywistej przyrody.
Przyjęliśmy, że objętość wody we wszystkich ampułach wynosił równo V = 5 cm^3 = 5*10^-6 m^3, oraz że ampuły były przygotowywane w temp. 25 C, w której gęstość destylowanej wody wynosi ro = 0,997047*10^3 kg/m^3.
W tych warunkach początkowa waga wody w 4-ch ampułach, które dotrwały do końca eksperymentu wynosiła M = 4*V*r = 1,994094*10^-2 kg, a waga brutto tych ampuł wynosiła M' = 3,813545*10^-2 kg.
Ponieważ mierzona nami waga ampuł jest w istocie siłą grawitacji pomiędzy nimi a Ziemią, to prawidłowy będzie zapis:
F = -|M'| = -3,813545*10^-2 N
Gdzie F – sumaryczna siła grawitacji czterech ampuł z wodą do początku oddziaływania z polem magnetycznym.
Końcowa sumaryczna siła grawitacji tych że ampuł z wodą po zakończeniu eksperymentu oddziaływania z magnesem wynosi:
F' = 10503,55 + 9345,60 + 8981,25 + 9305,60 = -3,8136*10^-2 N
Wypada podkreślić, że szkło ampuł jest elektrododatnie, a więc ono nie wyłapuje elektrin z pola magnetycznego, przez co, całkowity przyrost masy przypada na wodę.
Dm = M' – M = 5,5*10^-7 kg
A więc przyrost siły grawitacji w rezultacie namagnetyzowania wyniesie:
DF = -|Dm| = -5,5*10^-7 N
Średni promień Ziemi R = 6,3710037*10^6 m, a średnia wielkość stałej przyspieszenia ziemskiego g = 9,8192013 m/s^2
Teraz nie przedstawia kłopotów ustalenie masy substancji związanej wodą z magnetycznego potoku
Dm =DF/g = 5,6012702*10^-8 kg
Dalej, wykorzystując ustalenia fizycznej teorii rzeczywistej fizyki możemy dwoma sposobami ustalić ilość elektrin przyłączonych do wody i jeśli obydwa sposoby doprowadzą nas do tego samego rezultatu, to będziemy mieli prawo twierdzić, że sens zjawiska zrozumieliśmy prawidłowo.
Pierwszy sposób wynika z tego, że eksperymentalnie ustaliliśmy masę przyrostu wody i znamy masę elektrino, strukturalnej jednostki potoku magnetycznego.
N =Dm/m = 8,17917*10^27
Drugi sposób wynika z nowego równania grawitacji:
DF = 2*g*Q*DZg/R
gdzie:
g = 3,6473979*10^6 J*m/C^2 – stała elektrostatyczna; Q = -1,8065802*10^16 C – grawitacyjny ładunek Ziemi jednego znaku;DZg – przyrost grawitacyjnego ładunku wody na skutek związania nią ładunków z potoku magnetycznego.
Stąd:
DZg = 1,693979*10^-16 C
Ponieważ pełny ładunek jednego znaku danego ciała i grawitacyjny ładunek tego ciała związane są współczynnikiem k = 1,0448253*10^-17, to od DZg lekko przejść do pełnego ładunku:
DZ =DZg/k = 16,213035 C
a znając ładunek elektrino, ustalamy ilość elektrin przechwyconych z potoku magnetycznego:
N = 8,1568275*10^27
Z porównania dwóch podkreślonych rezultatów wynika, że różnica między nimi wynosi tylko 0,163%, a więc można przyjąć, że obydwa sposoby doprowadziły nas do jednego rezultatu.
Nieznaczne odstępstwo między rezultatami wynika z nieuzgodnienia średniego znaczenia promienia Ziemi i stałej grawitacyjnej, ale to nie ma pryncypialnego znaczenia dla eksperymentu.
W ramkach fizycznej teorii rzeczywistej przyrody ustalono, że superoscylator wody jest jednocześnie mikrokryształem i super bączkiem, ze średnim promieniem r = 2,548*10^-9 m i prędkością kątową wirowania w = 3,824*10^9 s^-1. On składa się z 3761,1 molekuł wody, z których połowa jest elektrododatnia, a druga połowa – elektroujemna.
Cdn.
Nadmierny ujemny ładunek superoscylatorów wody wynika z obecności czwartego elektronu wiązań (w dodatnich molekułach ich tylko 3), łączącego elektrododatnie atomy wodoru i tlenu w jedną molekułę.
Tak więc, nieodwracalne przechwytywanie elektrin z potoku magnetycznego, odbywa się tym czwartym elektronem elektroujemnych molekuł wody. Teoretycznie, każdy superoscylator może przechwytywać elektrina do stanu neutralności elektrycznej, tj. N elektrin:
N = q/ładunek elektrino = 1,371554*10^11
Ale na praktyce to jest niemożliwe, gdyż te elektrony pełnią ważną rolę w tworzeniu struktury.
Krótkotrwałe zwiększenie wagi wody i zmiana jej własności fizycznych uwarunkowane są tym, że dookoła superoscylatora formuje się dodatkowy cyrkulacyjny prąd z elektrin magnetycznego potoku.
Ogólnie rzecz ujmując, nie tylko dookoła superoscylatorów i molekuł pary, ale i dookoła strukturalnych elementów wszystkich substancji posiadających ujemny statyczny ładunek zawsze pojawia się molekularny prąd, formujący się z elektrin geomagnetycznego pola.
Te substancje, to wszystkie elektroprzewodzące i półprzewodzące twarde ciała, prawie wszystkie gazy, oraz woda we wszystkich stanach skupienia.
Wprowadzając, na przykład, ampułę z wodą w lokalne pole magnetyczne, którego natężenie jest dużo większe niż pole geomagnetyczne, my przesuwamy równowagę w elektrodynamicznym stanie układu superoscylator – magnetyczny potok Ziemi w stronę zwiększenia dynamicznego ładunku superoscylatora, tj. w gęściejszym potoku lokalnego pola każdy superoscylator przyjmuje w zestaw własnego prądu dodatkową ilość elektrin.
Bez uwzględnienia danego zjawiska nie można zrozumieć przyrody dia-, para- i ferromagnetyzmu substancji, zjawisk elektroprzewodzenia i oporu elektrycznego, struktury i własności gazów, cieczy i ciał twardych.
Nie chcąc być gołosłownym wrócę do analizy ampuły Nr2. Woda w tej ampule ważyła m = 4,985235*10^-3. Po pierwszym seansie waga wody wzrosła o wartość Dm = 10*10^-8 kg, co równocenne przyrostowi siły grawitacji na wartość DF = -10*10^-8 N.
W trakcie drugiego seansu ta ampuła była ekranowana i całkowicie straciła przyrost wagi. Pełna ilość superoscylatorów w tej ampule:
n = m/ms*g = 4,5122901*10^18
gdzie: ms = 1,1251539*10^-22 – masa superoscylatora
Ilość elektrin, które przeszły do lokalnych prądów dookoła n superoscylatorów wynosi:
nel = DF/m*g = 10*10^-8 N/6,731806*10^-35 N = 1,4854854*10^27
Przy tym, ilość elektrin, obracających się dookoła każdego superoscylatora i formującego jego prąd wynosi:
n = nel/ns = 3,2920875*10^8
a dynamiczny ładunek takiej ilości elektrin wynosi:
Z = n*el = 6,5435647*10^-19 C
gdzie: el – ładunek elektrino
Przy promieniu orbity elektrino r = 2,55*10^-9 jego orbitalna prędkość dookoła superoscylatora wynosi:
u = -3,2249534*10^11 m/s^-1
Częstotliwość wirowania elektrino dookoła bączka-superoscylatora wynosi:
W = u/2*Pi*r = -2,0128145*10^19 s^-1
W tym przypadku cyrkulacyjny prąd superoscylatora (jego lokalny prąd) wyniesie:
i = n*el*w = -13,170982 A
Znak minus przed wielkością prądu jest świadectwem tego, że ruch zachodzi w siłowym polu Ciała Centralnego.
Przechwycona superoscylatorem ilość elektrin, po wyjęciu wody spod wpływu pola magnetycznego, całkowicie rozprasza się w ciągu kilku godzin,
To jest, kiedy namagnetyzowana w silnym polu woda znowu wraca do silnego pola, równowaga w układzie superoscylator-pole magnetyczne przesuwa się w stronę zmniejszenia dynamicznego ładunku, rozpraszanie elektrin przeważa nad ich przechwytywaniem z zewnętrznego pola i dynamiczny ładunek wraca do pierwotnej wielkości, równoważnej układowi superoscylator-geomagnetyczne pole Ziemi.
Równolegle do zmian dynamicznego ładunku superoscylatora zachodzi zmiana wszystkich fizycznych właściwości wody, tj. dynamiczny ładunek jest praprzyczyną tych zmian.
cdn.
Analizy pokazały, że 99,6% energii dostarczonej do wody dla jej zagotowania, to energia wytracona na transport molekuł, tj, energia konwektywnej cyrkulacji superoscylatorów medzy dnem naczynia i powierzchnią cieczy. Właśnie to intensywne przemieszczenie superoscylatorów wody w płaszczyźnie prostopadłej do potoku geomagnetycznego pola, stwarza sprzyjające warunki dla "związywania" elektrin i zwiększania swojego dynamicznego ładunku.
Dlatego, w swojej istocie, "żywa woda" – to woda naelektryzowana od geomagnetycznego pola. Ten sam proces ma miejsce przy zimnym "gotowaniu" wody w próżni.
Woda otrzymana z topienia lodu elektryzuje się lokalnym prądem, cyrkulującym dookoła danego kawałka lodu, w procesie fazowego przejścia lód-woda i formowania przyściennego słoja ciekłej fazy na jego powierzchni. Jak widać, przez przyścienny słój wody przechodzą dwa potoki elektrino – geomagnetyczny i własny, cyrkulacyjny lodu.
Wnioski:
1. Wykazano zwiększenie masy wody przy oddziaływaniu pola magnetycznego na wodę, gdy natężenie tego pola jest większe natężenia geomagnetycznego pola Ziemi N = 31,831 A/m.
2. Wykazano, że pole magnetyczne jest potokiem rzeczywiście elementarnych cząstek, posiadających stałą masę i stały ładunek.
3. Eksperymentalnie potwierdzono realność elektrino, nosiciela kwantu dodatniej elektryczności, co przywróciło symetrię ładunkową w strukturze atomu i w teorii fizyki.
P.S.: Żal mi Pana, profesorze Jadczyk!
